معرفی رشته پرستاری (بررسی معایب رشته پرستاری)

به هر صورت و با هر خط و مشی باید پرستاری می‌خواندم. آن‌هم در بهترین دانشگاه ایران که قوی‌ترین دوره آکادمیک پرستاری را در میان دیگر دانشگاه‌ها ارائه می‌کرد. یک دوره ۴ ساله که حدوداً یک ‌سال اول آن فضای تئوری و آکادمیک داشت و از سال دوم به بعد کلاس‌های کارآموزی آن آغاز می‌شد.

کارآموزی رشته پرستاری یک پروسه هدفمند است. یعنی مرحله به مرحله قرار است فنون و مهارت‌های یک پرستار را یاد بگیرید و آرام و پیوسته در پایان دوره ۴ ساله به یک پرستار کامل تبدیل شوید. بنابراین کارآموزی‌های اولیه بیشتر شرایط پراتیک داشت. به شکلی که یکسری تمرین‌های بالینی بدون حضور در فضای بیمارستان انجام می‌شد. البته در دانشگاه یک سالن را به مانند فضای بیمارستان شبیه‌سازی کرده بودند و قرار بود تا در این فضای شبیه‌سازی شده تمرین‌های اولیه مهارت پرستاری را آموزش ببینیم و این اولین تناقض و چالش من با رشته پرستاری بود.

تحصیل در دانشگاه‌های تهران خوب است؛ اما همین حاضر بودن در کنار امکانات می‌تواند چالش ‌برانگیز باشد. مثلاً ما در رشته پرستاری دانشگاه تهران برای سپری شدن دوره‌های کارآموزی سر از بیمارستان‌های متعدد درمی‌آوردیم که پروسه آسانی هم نبود.

احتمالا دانشجویان پرستاری در شهرستان‌ها کل دوره‌های کارآموزی خود را در یک بیمارستان سپری کنند. ولی پرستاری در دانشگاه تهران ماجراهای متفاوتی داشت. چرا که مجبور بودیم تا از بیمارستانی تا بیمارستانی دیگر برای کارآموزی رهسپار شویم. به‌ عنوان مثال فارابی بیمارستان تخصصی چشم بود، رازی بیمارستان تخصصی پوست بود و… که باید در تمامی این بیمارستان‌ها به ‌عنوان کارآموز پرستاری حاضر می‌شدیم و همان کارهای تکراری همیشگی را فارغ از نوع تخصص آن بخش یا بیمارستان انجام می‌دادیم.

خیلی خلاصه بگویم کل دوره طرح را در شیفت شب سپری کردم. در دوران طرح همیشه تحت تأثیر گروه پرستاری بیمارستان هستید و در کل دست بازی برای انتخاب ساعات کاری خود ندارید. برای همین بود که پروسه کاری من در دوران طرح بیمارستان رجایی از شیفت شب آغاز شد. این شیفت شب طرح کار روتین پرستاری است. به این شکل که یک شب در میان باید در بیمارستان حاضر باشید. ساعات کاری هم از ۷ شب تا ۸ صبح فردای آن شب ادامه دارد.

صبح در خانه هستید، اما قطعاً خستگی شب شما را رها نمی‌کند. هر چند در شیفت شب ساعات استراحت تعریف ‌شده بودند؛ اما این استراحت بیشتر یک حالت وقفه حین کار داشت. به این شکل که در حد فاصل ساعت ۱۲ نیمه‌ شب تا ۳ صبح یک گروه از پرستارها و ۳ الی ۶ صبح گروهی دیگر استراحت می‌کردند. اما در همان شرایط هم امکان خوابیدن دشوار بود و در کل استراحتی سخت بود و حتی خود استراحت شرایط خسته ‌کننده‌ای داشت. به یاد دارم که یک ‌جور خستگی مزمن و دائمی همراه من بود. گویا همیشه در حالتی از استراحت نصف و نیمه باقیمانده باشید.

حالتی کلافه از استراحت‌هایی که هرگز کامل نیستند و فشار روحی سختی که هرگز شما را رها نمی‌کند. شرایط کاری من در شیفت شب دوره طرح آن‌قدر سخت بود که دیگر هرگز حاضر نیستم تا آن شرایط را تجربه کنم.

در یک کلام از نظر من شغل پرستاری آدم‌ها را قوی‌تر می‌کند. پرستاری شغلی نیست که بدون علاقه تا سال‌ها در آن باقی بمانید. اما اگر علاقه داشته باشید، با اندک جسارت و اعتماد به ‌نفس قطعاً آدم دیگری خواهید شد.

در این شغل خیلی چیزها یاد گرفته‌ام. از ارتباط با بیمار آن‌هم با هزاران هزار بیمار که شرایط گوناگون و شخصیت‌های متفاوت دارند، به‌ تنهایی کلاس درس بزرگی برای من پرستار بود. از طرفی شیفت‌های کاری سخت در شرایط کاری سخت شخصیت هر کسی را تقویت و اراده هر کسی را محکم‌تر می‌کند.

بدون تردید بیش ‌از ۸۰ درصد کار درمان در مراکز بیمارستانی و خدمات اورژانسی بر عهده پرستاران است. پرستارها در تمامی بخش‌های فعال یک بیمارستان حضور معناداری دارند و مسئولیت‌های سنگین درمان بیماران را بر عهده می‌گیرند. تقریباً تمام مسئولیت بیماران قبل و بعد از جراحی‌ها بر عهده پرستاران است. مسئولیتی سنگین که در تقویت روحیه و افزایش اعتماد به ‌نفس آنها نقش برجسته‌ای خواهد داشت.

تا جاییکه پرستارها به واسطه شغل حساسی که دارند، از قدرت تصمیم‌گیری بالایی برخوردار هستند و می‌توانند در شرایط بحرانی کاملاً بر خود مسلط بوده و بهترین کارها را انجام دهند.